Па Кальварыйскіх могілках хаджу.
Крыжы, як райскі сад, што без дажджу
Даўно счарнеў, але трымае сум
Над травамі, дзе сьпее мёртвы шум,
Які патоне ў крыках вараньня
У цемнаце, не прычакаўшы дня...
Стаіць касьцёл, нібы агонь зь зямлі
Прарос і скамянеў, і прарасьлі
На ім крыжы, нібыта божы шлях,
Якім ісьці з крыжамі на плячах
І грэшным людзям, і яшчэ сьвятым,
Зьнікаючы, нібы ад сьвечак дым,
У гэтым сьвеце, дзе сярод магіл
Жывём, нібы на сьцежках боскіх пыл.
Па Кальварыйскіх могілках хаджу
І жыць хачу,
і жыць хачу...
|
|
